Drie verhalen van mantelzorgers : Fenne, Laila en Hatice
In mijn vorig artikel beschreef ik de rechten van de mantelzorger en ben ik in de podcast ingegaan op mantelzorg in de Marokkaanse cultuur. Afgelopen week vroeg ik wie zijn verhaal met me wil delen. In dit artikel lees je drie verhalen van mantelzorgers uit de Nederlandse, Marokkaanse en Turkse gemeenschap. Mantelzorgers hebben een ding gemeen en dat is dat ze evenwicht zoeken tussen zorg verlenen en zelfzorg. Om overbelasting te voorkomen moeten ze bewust omgaan met hun tijd, prioriteiten stellen en voldoende ondersteuning krijgen.
Verhalen van mantelzorgers
Fenne ( 22 jaar) zorgt sinds haar 8ste voor haar moeder die MS heeft.
‘School was mijn ontspanning’
Mama is sinds mijn 8ste ziek. Ik ben dus opgegroeid als mantelzorger van mijn moeder. Toen ik jong was vond ik het heel normaal om na school de vaatwasser uit te ruimen, mijn broertje een boterham te geven en vervolgens de medicatie klaar te zetten voor mama. Ik wist niet beter, het hoorde er gewoon bij. Mijn vader deed de boodschappen en zorgde gelukkig voor het eten. Zodra ik op school kwam voelde ik me ontspannen en vergat ik de zorgen van thuis. Nu kan ik ontspannen als de hulpverlening er is. Meestal is dit van 8:30 tot 13:00 of van 14:00 tot 19:00. Waar ik op dit moment tegen aanloop is dat ik moe ben door mijn eigen beperkingen. Ik ben 22 jaar en heb sinds mijn geboorde een rechtszijdige verlamming. Hierdoor ben ik afhankelijk van een rolstoel bij lange afstanden. Daarnaast heb ik ook epilepsie en autisme met add. Mijn droom is om een hulphond te krijgen. Als je me wil helpen dan kan je op mijn crowdfunding een kijkje nemen. Mijn dank is groot, want deze hond zou een verschil kunnen maken in de kwaliteit van mijn leven.
‘Soms benijd ik mijn zus en haar zorgeloos leven’
Laila ( 38 jaar) zorgt voor haar moeder in combinatie met thuiszorg
Laila: “Na een hersenbloeding belandde mijn moeder in een revalidatie¬kliniek. Dit was de moeilijkste periode van mijn leven, omdat mijn moeder het niet goed begreep. Zo begreep ze de hulpverleners niet, maar had ze ook veel moeite met Nederlandse maaltijden. Dit zorgde voor veel frustraties. Daarom heb ik met mijn tante en een paar vriendinnen van mijn moeder een plan opgesteld zodat we haar een maaltijd konden brengen. Op deze manier had ze elke dag iemand op bezoek en kon toch wat eten. Na een half jaar mocht mama eindelijk weer naar huis. Een eigenwijze Marokkaanse moeder vrouw die overal hulp bij nodig had. Mama is nu 2 jaar thuis en het gaat op zich redelijk goed. Ze heeft wel hulp nodig, maar als zzp’er kan ik mijn werkzaamheden rondom de verzorging inplannen. Bovendien heeft mijn moeder ook recht op pgb wat mij weer ontlast. Ik heb nog een zus die in het buitenland woont. Onze relatie is sinds de ziekte van mijn moeder verslechterd. Alle verantwoordelijheden komen op mijn schouders terecht en uit frustratie neem ik haar dat kwalijk. Soms benijd ik mijn zus, want nu ben ik de pechvogel, maar volgens de buurvrouw ga ik naar het paradijs. Dit laatste geeft mij op een of andere manier rust in mijn hoofd.”
‘Mijn zorg is onzichtbaar en dat doet me soms pijn’
Hatice: “Ik ben de oudste uit een gezin van 5. Mijn vader heeft sinds vorig jaar een hernia en mijn moeder heeft uitgezaaide botkanker. Mijn twee zussen wonen in dezelfde stad en helpen met het avondeten. Omdat ik een hele drukke baan heb regel ik andere zaken. Ik zorg dat de boodschappen op tijd worden geleverd, ik controleer de rekeningen en ga mee naar ziekenhuisafspraken. Ik bel dagelijks via facetime en ga 1 keer om de twee weken langs. Het zijn kleine dingen die het leven voor mijn ouders makkelijker maken. Helaas ziet niet iedereen dat zo. Mijn moeder krijgt vaak opmerkingen van familieleden en buren over mijn afwezigheid. Ze denken dat mijn leven alleen om werken draait. de onzichtbare mantelzorger, maar mijn beloning is bij Allah. Toch voel ik me soms schuldig als ik aan het werk ben. Blijkbaar doet het geroddel me toch wel wat. “
